Τα ζοφερά χρόνια των διωγμών, αμέτρητων λαικών αγωνιστών και διανοούμενων της Αριστεράς, στην συλλογική μνήμη του λαού - πέρα απο κομματική τοποθέτηση - , κυριαρχούσε ο τραγικός και πολλές αδιέξοδος αγώνας τους, η πλήρης ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, το θάρρος μπροστά στους δικαστές και το εκτελεστικό απόσπασμα, μιλώντας για το δίκιο και την περηφάνεια να θυσιάζονται για πανανθρώπινα ιδανικά.
Απο τους περισσότερους ανώνυμους ανθρώπους που δεν λύγισαν, έως την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη, αυτό που έλαμπε ήταν η καθαρή στάση τους και το ήθος τους, η ηθική τους αν θέλετε. Μια προσωπική ηθική, που τους έκανε να μην ελεεινολογούν την μοίρα τους και να προσπαθούν να την γλιτώσουν, γιατί επέλεξαν να είναι αυτό που ήταν και ένιωθαν ότι η ντομπροσύνη τους οδηγούσε να μείνουν γνήσιοι ως το τέλος.
Απο τους περισσότερους ανώνυμους ανθρώπους που δεν λύγισαν, έως την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη, αυτό που έλαμπε ήταν η καθαρή στάση τους και το ήθος τους, η ηθική τους αν θέλετε. Μια προσωπική ηθική, που τους έκανε να μην ελεεινολογούν την μοίρα τους και να προσπαθούν να την γλιτώσουν, γιατί επέλεξαν να είναι αυτό που ήταν και ένιωθαν ότι η ντομπροσύνη τους οδηγούσε να μείνουν γνήσιοι ως το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου