“ …Ε, όχι και μαχαίρι!»

Η φράση της αστυνομικού, λίγο πριν συλλάβει τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, είναι – κατ’εμέ, τουλάχιστον – συμβολική. Συμπυκνώνει τα όρια, που θέτει το μνημονιακό πολιτικό σύστημα, σε σχέση με το αντι-κοινοβουλευτικό ναζιστικό μόρφωμα.

Είναι ανεκτό, όσο εξυπηρετεί την δυναμική του συστήματος και την ρύθμιση καταστάσεων έντασης /εκτόνωσης, απέναντι σ’έναν λαό που λεηλατείται και αισθάνεται δίκαια οργή και θυμό, στο γενικότερο κλίμα της μεταπολιτευτικής παρακμής.   

Είναι ανεκτό, μέχρι να βγει ένα «μαχαίρι», επικίνδυνο να προκαλέσει γεγονότα δυσάρεστα  για την κυβέρνηση τόσο στο εσωτερικό, όσο και από το …εξωτερικό.

Είναι ανεκτό, μέχρις εκείνου του σημείου, που ανέχεται δράσεις αυταρχισμού ή δολοφονίες μεταναστών και πράξεις βίας ενάντια σε συνδικαλιστές, ποντάροντας στην έμμεση συνειδητή ή ασυνείδητη αποδοχή, ενός ποσοστού του μέσου ψηφοφόρου.

Έως το σημείο αυτό, η κυβέρνηση σφύριζε αδιάφορα, ενίσχυε την θεωρία των δυο άκρων, ενώ παράλληλα, πόνταρε και στην πιθανή ή «φιλολογική» πολιτική εφεδρεία της συγκυβέρνησης με μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή που θα είχε «χαμηλώσει τους τόνους».

Άλλωστε η αποκάλυψη, εν μια νυκτί,  πλήθους εγκληματικών και φονικών ενεργειών της Οργάνωσης και η όψιμη ανάληψη άμεσης δράσης σε αστυνομικό και δικαστικό επίπεδο, δύσκολα μπορεί να οφείλεται σε προηγούμενη αφέλεια του κυβερνητικού συστήματος, ειδικά όταν η γέννηση, η εξέλιξη και οι δράσεις της Χ.Α ήταν γνωστές από δεκαετίες.

Μέχρι την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι τόνοι απέναντι στη Χ.Α ήταν υποτονικοί, υποκριτικοί και ο έλεγχός της περιορίζονταν σε συστάσεις ή σε έντονες κατηγορίες εναντίον της στο πλαίσιο που λογιζόταν, όμως, ως μια αντιδραστική, ανεύθυνη και βίαιη αντιμνημονιακή δύναμη και όχι ως μια παραβατική πολιτική συμμορία. Παράλληλα, το μηντιακό δίκτυο πολιτικής προστασίας της του κυβερνητικού ντουέτου, άμβλυνε τις φασιστικές γωνίες της Χ.Α και την εμφάνιζε από φιλάνθρωπη και γραφική έως «φιλική στο πολιτικό περιβάλλον».

 

Τώρα, η συγκυρία, αλλάζει τον προσανατολισμό. Βραχυπρόθεσμα, τα πολιτικά οφέλη, που θα προκύψουν, φαίνεται να τα καρπώνεται, η κυβέρνηση.                    Η συγκρότηση του «αντιφασιστικού μετώπου», αναλαμβάνεται από την κυβέρνηση μέσα στο γενικότερο κλίμα «νοικοκυρέματος» της χώρας, οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά.

Είναι δεδομένο πως την μεγαλύτερη αμηχανία, νιώθουν η Αριστερά και η …Χρυσή Αυγή. 

Η πρώτη, γιατί η μεταπολιτευτική της παθογένεια, οι αγκυλώσεις της και η εμμονή σε μεθοδολογικά εργαλεία που αδυνατούν να ερμηνεύσουν την σημερινή εθνική και ταξική σύνθεση της κρίσης, την θέτει σε αδυναμία να εκφράσει ένα αυθεντικά λαϊκό και δημοκρατικό κοινωνικό μέτωπο ενάντια σε φανερούς και αφανείς φασισμούς.  Ενώ, ταυτόχρονα, διασπά,  ουσιαστικές λαϊκές συμμαχίες στην βάση,  εμμένοντας σε μια ελιτίστικη και antifa ρητορεία, που δρα με πολωτικό τρόπο, σε γειτονιές, εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους. Ακυρώνοντας, παράλληλα, και την αδιαμφισβήτητη και καθοριστική συμβολή της στην έγκαιρη αποκάλυψη του ναζιστικού φαινομένου των ημερών μας.

Η δεύτερη , γιατί πιάστηκε αδιάβαστη και …αφελής. Η σχετική αμεριμνησία των τηλεφωνημάτων στα κινητά της ιεραρχίας της, δείχνει αφενός τις προνομιακές σχέσεις που πιθανά είχε με κομμάτια του καθεστώτος, όσο και την βεβαιότητα που ένιωθαν τα στελέχη της, πως το κυβερνητικό σύστημα είχε αποδεχτεί τον βολικό γι’αυτό, «αντισυσημισμό» της.  Βέβαια, η εμπειρία έχει δείξει πως οι συντηρητικές παρατάξεις που από μέσα τους ξεπηδούσε το «νόθο» παιδί του φασισμού, δεν δίσταζαν να το θυσιάσουν,  όταν οι συνθήκες άλλαζαν και έπρεπε να αποκαταστήσουν το δημοκρατικό τους προσωπείο.

Η αποκατάσταση μιας εθνικής, λαϊκής και ταξικής απελευθέρωσης, στην βάση δημοκρατικής ενότητας της ελληνικής κοινωνίας, είναι άμεση προτεραιότητα. Αλλιώς η όποια Αριστερά, που ονειρεύεται νομοτελειακές ανατροπές, χωρίς ρίζες στον λαό, θα μένει αμήχανη μπροστά στις τακτικές της ήττες. 

Θα  χαρίζει τον πατριωτισμό στην ακροδεξιά και θα χρήζει πυρήνα του «αντιφασιστικού μετώπου» την συγκυβέρνηση που υλοποιεί το νεοαποικισμό της χώρας, σ’ένα σχήμα οξύμωρο και εφιαλτικό.

                                                                   Δημήτρης Ναπ. Γιαννάτος.

                                               (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη ( 5-10 -2013))