Η πανούργα ιστορία...

Μεγάλη πανούργα η ιστορία αλλά και η προπαγάνδα. Κοίτα τι γίνεται τώρα. Αυτοί που "δημιούργησαν" και "εξέθρεψαν" το αυγό του φιδιού της χ.α, αντέγραφαν την πολιτική της αντζέντα στον αυταρχισμό και στις διώξεις μεταναστών και εργαζομένων, ώστε να απευθυνθούν στο ακροδεξιό και "τυφλωμένο" ακροατήριό της και να πάρουν ψήφους κι από εκεί.... τώρα αλλάζοντας ρούχα και αξιοποιώντας τα κυβερνητικά μονοπώλια της δίωξης και της θεσμικής νομικής εξουσίας (παραιτήσεις στην ΕΛΑΣ, έρευνες σε στρατό και Αστυνομία - λες και δεν τα ξέρανε), θα κερδίσουν και θα επαναπατρίσουν το ίδιο ακροατήριο το οποίο στόχευαν....ως εραστές πια της Δημοκρατίας και της "νομιμότητας". Άσε που δεν θα κερδίσουν μόνον αυτό, αλλά και τον μέσο ψηφοφόρο που θα προσβλέπει σε μια ναρκωτική "τάξη και ασφάλεια" την ώρα που σε λίγο δεν θα έχει τόπο να ζήσει. 
Βλέπω μνημόνια για άλλα 30 χρόνια...και μάλιστα ψηφισμένα με εκλογές.

Γιώργος Καραμπελιάς - "Ράδιο Γ" της Πάτρας.

Η Χρυσή Αυγή ως δολοφονικό ενεργούμενο των μνημονιακών δυνάμεων

του Γιώργου Καραμπελιά

Για ποιόν δουλεύει η Χρυσή Αυγή και ποιόν εξυπηρετεί; Αυτό ήρθε να αποκαλύψει με τον πιο θεαματικό τρόπο ο εξ απορρήτων του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χ.Α. αποτελεί το όργανο για τον μετασχηματισμό ενός ομόθυμου αντιμνημονιακού κινήματος που υπερέβαινε τις αντιθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση αριστερών και δεξιών, έτσι ώστε να ξεχαστεί το μνημόνιο, η κατοχή της χώρας και οι ευθύνες των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.

Η Χ.Α. που εμφανίστηκε ως κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην λαθρομετανάστευση και το μνημόνιο, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία διαμαρτυρία ούτε έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στο μνημόνιο, όπως συμβαίνει σήμερα με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά έχει πλέον εγκαταλείψει ακόμα και τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες. Αντίθετα πρωτοστατεί σε «κινητοποιήσεις» για τον Μελιγαλά, τον Γράμμο και το Βίτσι, επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ, και το αποκορύφωμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστική για όποιον παρακολουθήσει τη δράση της, αυτή η μετακίνηση, με την οποία προσπαθεί να μετατρέψει την αντιμνημονιακή δεξιά σε εμφυλιοπολεμικό βραχίονα των μνημονιακών δυνάμεων, που την χρησιμοποιούν ως όργανο αυτής της στρατηγικής. Γι’ αυτό η μεγάλη απήχηση που έχει στα ΜΑΤ, γι’ αυτό εν τέλει, και η ουσιαστική κάλυψη την οποία απολαμβάνει – από τον Σαμαρά και την παρέα του στη Νέα Δημοκρατία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις χρειάζονται την Χ.Α. πρώτον διότι διαιρεί τον ελληνικό λαό, και δεύτερον διότι την εμφανίζουν ταυτόχρονα και ως εκφραστή της βίας των αντιμνημονιακών. Γι’ αυτό, η Ν.Δ. και ο Λαζαρίδης, από τη μία χαρακτηρίζουν την Χ.Α. νεοναζί (όπως και είναι), αλλά παράλληλα, αρνούνται να προχωρήσουν στο ξερίζωμα αυτής της φασιστικής οργάνωσης, και προωθούν την θεωρία των δύο αντιμνημονιακών άκρων απέναντι στα οποία στέκονται οι «νουνεχείς» μνημονιακοί δοσίλογοι. Γι’ αυτό και μετά τον Λαζαρίδη εμφανίζεται ο Σαμαράς ως ειρηνοποιός. Και όμως είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ενεργό μέλος της Χ.Α. – πιθανότατα από ότι λέει και η οικογένειά του– και έμμισθο. Επομένως έπρεπε να διωχθεί η ηγεσία της Χ.Α. για ηθική αυτουργία στη δολοφονία και να αρχίσει η διαδικασία για την απαγόρευσή της. Αντί γι’ αυτό η Ν.Δ. αρκείται να επαναπατρίσει από την Χ.Α. κάποιους τους αγανακτισμένους μνημονιακούς «νοικοκυραίους» και ταυτόχρονα την αφήνει να συνεχίζει τη δράση της ως μπαμπούλας και όργανο διαίρεσης των αντι-μνημονιακών δυνάμεων.

Δεν λείπουν εξάλλου και οι αφελείς ή ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς, οι οποίοι είτε θα συνεχίσουν να γιορτάζουν από την πλευρά τους το Γράμμο και το Βίτσι, (όπως κάνει το ΚΚΕ), είτε θα επιτίθενται στην αντιμνημονιακή δεξιά όπως κάνουν ενάντια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Όπως μάλιστα έχουμε γράψει πάμπολλες φορές, η ελληνική αριστερά και οι αντιεξουσιαστές με τον εθνομηδενισμό τους και την άρνηση αντιμετώπισης φαινομένων, όπως η λαθρομετανάστευση, επέτρεψαν την αρχική εκτίναξη της Χ.Α. Επί πλέον η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων με τραμπούκικες και βίαιες μεθόδους, όπως συνέβαινε εν πολλοίς στα Πανεπιστήμια και στον νεολαιίστικο χώρο, ευνόησε τις προηγούμενες δεκαετίες την διάχυση απαράδεκτων συμπεριφορών, πάνω στις οποίες ήρθε να πατήσει η Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Διότι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μιλιταριστές του ακροαριστερού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έδρασαν και εναντίον του Πάνου Καμμένου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ναζί, οι οποίοι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω της οργανωμένης και δολοφονικής βίας. Εξάλλου αυτό λέγαμε τα παλιότερα χρόνια σε αντιεξουσιαστές και διάφορους άλλους: «Προσέξτε, γιατί με τη μισαλλοδοξία και τις μιλιταριστικές σας συμπεριφορές, θα ανοίξετε το δρόμο σε άλλους, που δεν χρησιμοποιούν περιστασιακά τη βία, αλλά συστηματικά, υπάρχουν μέσα από αυτή και απειλούν να αιματοκυλήσουν όλη την κοινωνία, όπως έκαναν και στο παρελθόν».

Ακριβώς επειδή έχουμε επισημάνει το αδιέξοδο ανάλογων πρακτικών στο παρελθόν, μπορούμε και να καταγγείλουμε απερίφραστα τη λογική των δύο άκρων που έχει μηχανευτεί ο Λαζαρίδης. Σήμερα είναι η Ν.Δ. και οι μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να επιτύχουν τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία της εφημερίδας «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα της, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν παρουσιάζει τους χρυσαυγίτες δολοφόνους ή τα θύματά τους, αλλά μία ομάδα νεαρών κουκουλοφόρων διαδηλωτών στο Κερατσίνι! Αυτή είναι η στρατηγική τους. Να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία για να ξεχαστούν η τρόικα, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, να περιορίσουν την ανάπτυξη της Χ.Α. σε βάρος της δικιάς τους κομματικής επιρροής, και παράλληλα να τη συντηρούν ως δύναμη διαίρεσης και εμφυλίου πολέμου. Παίζουν με την φωτιά, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους στη διάρκεια του μεσοπολέμου που χρησιμοποίησαν τους φασίστες και τους ναζί, για να εμποδίσουν τα επαναστατικά κινήματα. Δεν διδάσκονται από αυτό μπροστά στις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και την ανάγκη να διασώσουν πολιτικά το τομάρι τους.

Το «παράδοξο» είναι πως αυτή την απολύτως διάφανη στρατηγική των μνημονιακών δυνάμεων δεν την αποκαλύπτει ούτε η αντιμνημονιακή αριστερά, γιατί και αυτή συνεχίζει να επενδύει στο δίπολο δεξιά-αριστερά και όχι στην εθνικοαπελευθερωτική διάσταση που θα έπρεπε να πάρει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Για χρόνια ολόκληρα μια ανιστόρητη εθνομηδενιστική Αριστερά, καλλιεργούσε την αντίληψη πως η ίδια η αντίσταση στους Γερμανούς στην Κατοχή δεν ήταν παρά εμφύλιος πόλεμος με τα τάγματα ασφαλείας και επέμενε στην περιχαράκωση των «αριστερών» απέναντι στους «δεξιούς». Και όμως, η αντιστασιακή παράδοση του ΕΑΜ και του Βελουχιώτη, η οποία μετέτρεψε την αριστερά σε μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν διαχώριζε τους Έλληνες με βάση την πολιτική τους προέλευση αλλά τη στάση τους απέναντι στους κατακτητές. Τα τάγματα ασφαλείας τα κτύπησε ως όργανα των κατακτητών και όχι ως ιδεολογικούς αντιπάλους.

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός πλήττεται εξίσου από τις πολιτικές της τρόικας και της νέας γερμανικής κατοχής, ο ρόλος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα ήταν να ενώσουν όλους τους πληττόμενους Έλληνες και όχι να πέσουν στην παγίδα την οποία στήνουν οι δοσιλογικές μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να διαιρέσουν τις λαϊκές δυνάμεις.

Να τεθεί εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία

Ένα μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης με διάφορες απίθανες θεωρίες αρνείται να κινητοποιήσει το λαό ώστε να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α.

Καταλαβαίνουμε πως η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη για πολλούς ως μπαμπούλας. Είναι χρήσιμη για τους εθνομηδενιστές, ώστε να λένε ιδού που οδηγεί ο «πατριωτισμός» –λες και οι χιτλερικοί ναζήδες, απόγονοι των ταγματασφαλιτών είναι «πατριώτες»– και να απεμπολούν οι ίδιοι πιο εύκολα την πατριωτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Στο παρελθόν ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε ευχηθεί ανοικτά να δημιουργηθεί ένα ακροδεξιό κόμμα, για να εξαφανιστεί η επιρροή των «αριστερών πατριωτών»! Το ίδιο έκαναν και διάφοροι «αντιεθνικιστές» «ιοί» οι οποίοι όχι μόνο συκοφαντούσαν ως φασίστες όλους τους πατριώτες –κατ’ εξοχήν της Αριστεράς– αλλά πρόβαλαν συστηματικά τη Χρυσή Αυγή, ώστε να κατασκευάσουν τον μπαμπούλα που τους χρειαζόταν. Σήμερα όμως ο μπαμπούλας πήρε σάρκα και οστά!

Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επικαλούνται διάφορα έωλα επιχειρήματα ενάντια στην απαγόρευση της Χ.Α. Πρώτο και κυριότερο ότι οι «ιδέες» δεν απαγορεύονται αλλά πρέπει να απαντηθούν με άλλες ιδέες! Η θεωρία αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη γιατί η Χ.Α. δεν έχτισε την επιρροή της στηριζόμενη στη δύναμη των «ιδεών» της, τις οποίες προσπαθεί όσο μπορεί να αποκρύβει, αλλά στη χρήση της βίας. Λένε λοιπόν όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη πως αν διωχθεί και απαγορευτεί η Χ.Α. θα εμφανιστεί με νέο όνομα και μάλιστα ως διωκόμενη. Όμως η Χ.Α. στελεχώνεται από παρακρατικούς, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, τμήματα των δυνάμεων καταστολής, και έχει στηριχθεί αποκλειστικά στη βία για να αναπτυχθεί, αυτή προβάλλει ακόμα και μέσα στη Βουλή, και όχι βέβαια τις ναζιστικές της ιδέες τις οποίες κρύβει από τον ευρύτερο κύκλο των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων της. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο στο επίπεδο των ιδεών αλλά στο επίπεδο που κατ’ εξοχήν δρα. Και είτε θα τους αντιμετωπίσει η πολιτεία, απαγορεύοντάς τους, είτε θα τους αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες και θα οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα συρράξεις. Κατά συνέπεια, η καταστολή των δραστηριοτήτων τους και η απαγόρευση είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μειώσει τις συγκρούσεις και όχι το αντίθετο.

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχή από το ΚΚΕ είναι πως η απαγόρευση του ναζισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διώξεις εναντίον της αριστεράς! Πρόκειται για αστειότητα διότι δυνάμεις που έχουν ρίζες στο λαό, δεν μπορούν να διωχθούν με απαγορεύσεις, αντίθετα ενισχύονται, ενώ αντίθετα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει ρίζες μόνο στους τραμπούκους και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι της είναι περιστασιακοί, επομένως πρέπει να ξεριζωθεί τώρα, πριν αποκτήσει αυτές τις περιβόητες ρίζες.

Το τρίτο επιχείρημα αφορά τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής», που προβάλλεται κάποιες στιγμές ακόμα και από μερικούς φίλους μας: «Τι θα γίνει με τους μη φασιστές και αυθεντικούς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που συχνά προέρχονται από λαϊκά στρώματα ή ακόμα και την αριστερά;» Μα ακριβώς η χειρότερη επιλογή είναι να εγκαταλειφθούν τα λαϊκά στρώματα στη ναζιστική προπαγάνδα. Έχει γραφτεί στον τύπο (βλ. και στο Βήμα σήμερα) ότι ο Ρουπακιάς στο παρελθόν ανήκε σε «άλλο πολιτικό χώρο», υπονοώντας ότι βρισκόταν στην επιρροή του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι η επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα και το Κερατσίνι έγινε γιατί η ΧΑ μετά τις παραδοσιακά συντηρητικές λαϊκές περιοχές του Ασπροπύργου ή του Θριάσιου Πεδίου, προσπαθεί τώρα να διεισδύσει προνομιακά σε λαϊκές γειτονιές με αριστερή παράδοση. Γι’ αυτό οργάνωσε και τις επιθέσεις στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Και για να το κάνει χρειάζεται επίδειξη δύναμης και τραμπουκικές επιθέσεις, ενώ πληρώνει και μερικούς μπράβους, πράγμα που σε συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης είναι αρκετά εύκολο. Πρέπει μέσα από μια παλλαϊκή κινητοποίηση να πειστούν οι απλά αγανακτισμένοι πολίτες να εγκαταλείψουν το ναζιστικό μόρφωμα και βέβαια τόσο το χειρότερο για τη δράκα εκείνων που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν. Εξάλλου δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζήδες να αλώσουν τη νεολαία και τα σχολειά.

Δεν καταλαβαίνουν άραγε όσοι χρησιμοποιούν ανάλογα επιχειρήματα πως η ΧΑ είναι απολύτως απαραίτητη στο σύστημα, διότι εμποδίζει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ενωθούν και πως αν δεν υπήρχε η ΧΑ οι δοσιλογικές δυνάμεις θα είχαν ήδη καταρρεύσει; Αρκετά αφέθηκε το φαινόμενο της ΧΑ ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ειδικά για τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Θα πρέπει μήπως να θυμίσουμε πως μόνο το «Άρδην» έχει πραγματοποιήσει έναν συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντιά της τα προηγούμενα χρόνια;

Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα, να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια με στόχο την απαγόρευση των νεοναζιστικών δραστηριοτήτων και σχημάτων στην Ελλάδα. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας βαθύτατης άγνοιας απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Οι Ναζί στηρίζουν τη δύναμή τους στη βία και με αυτή αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη. Και μόνο με τη βία αντιμετωπίστηκαν εν τέλει. Για να μη φτάσουμε εκεί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου τώρα!

19 Σεπτεμβρίου 2013

Γιώργος Καραμπελιάς

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/14278

ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ δεν έρχεται απ'το μέλλον...

Στον Λοίζο των δρόμων...

1979... πέντε χρόνια μετά απο την κυκλοφορία του δίσκου : "Τα τραγούδια του δρόμου", κρατούσα το  βινύλιο στα χέρια μου, γεμάτο απο την μοναδικότητα του Λοίζου. Συμβολικός δίσκος αυτός.
Ακόμα και το εξώφυλλό του, παράξενο μου φαινόταν.
Αποτύπωνε μια μελλοντική μελαγχολία στο τεχνικά φθαρμένο φόντο του δρόμου. Σαν να γνώριζε την διαδρομή, που θα οδηγούσε σε μέρη δύσβατα. Όπως το αχνό φώς της απουσίας του συνθέτη, που θα ερχόταν κάνα δυό χρόνια μετά. Που οδηγούσε άραγε ο δρόμος; Ωδή σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, με συντροφικότητα και χιούμορ, με ήττες και ξεπουλήματα. Γελούσε ο ήλιος κι αμολιόταν στα στενά... στη Βάθη, στην οδό Λιοσίων, στο Μεταξουργείο, στην άδεια Σόλωνος, Κυριακές μεσημέρι και στις αργίες των εθνικών επετείων.

Γελούσε, ο ήλιος, πρίν ευτελιστεί η επίκλησή του, απο την κίβδηλη "αλλαγή". Γελούσε ο ήλιος της γειτονιάς και υψωνόταν πάνω απο τον μουντό ορίζοντα της μεταπολίτευσης, που ζητούσε λίγο χρώμα και δροσιά. Ο Λοίζος, το συναίσθημα και η ευαισθησία της Αριστεράς, όπως θέλαμε να την θωρούμε, δεμένη με τον τόπο και τους ανθρώπου του. Συχνά, τον μνημονεύαμε στις παρέες, λέγοντας με θλίψη, πως "έφυγε νωρίς για να μην δεί την ξεφτίλα". Είμασταν σίγουροι, πως ο Λοίζος, αν ζούσε δεν θα ενέδιδε στην ευκολία και στην εξουσία, θα παρέμενε ατόφιος. Κρατώντας σφιχτά το δάκρυ ενός λαού, που ο δρόμος του, ξεκινούσε απο την προσφυγιά, γνώριζε εξορίες και διωγμούς, για να τραγουδάει δυνατά την ελπίδα με τον λυγμό του Καζαντζίδη και την Δραπετσώνα του Μίκη. Κι όλα αυτά ανακατεμένα, με λαικούς έρωτες και πειράγματα, με τα μπινελίκια του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τους ποδοσφαιρικούς ήρωες της Κυριακής. Και ιδεολόγοι και λαικοί, και ποίηση και βαριά τραγούδια της ταβέρνας, με τον ήχο που ερχόταν απο τις μπαλάντες του Ντύλαν και της Μπαέζ, ταυτόχρονα με τους κοινωνικούς αγώνες για ν'αλλάξουμε ζωή και ...δρόμους.
                                                                                                 Δημ. Ναπ. Γ

Θύμωσε και το άγαλμα...

Φθηνά πάει να τη βγάλει το ιερατείο του Περισσού με την πώληση της δημόσιας συχνότητας του 902,σε οφ σορ εταιρία των εξωτικών Παρθένων νήσων. Εκ του περισσού, όμως και οι δηλώσεις του μακαρίτη με το υπογένειο, που τους επαναφέρει στην τάξη, για την διατίμηση των ξεπαρθενεμένων ιδεών και θεωρίων που συντελείται;. Οι σύντροφοι γραφειοκράτες, συχνά θορυβούν λέγοντας πως ο καπιταλισμός δεν είναι τα πρόσωπα των κεφαλαιοκρατών, αλλά το "απρόσωπο" σύστημά του. Σπεύδοντας, λοιπόν, να κάνουν πράξη την θεωρία, ξεπουλούν τον 902, στο απρόσωπο κεφάλαιο, σε μέρη λάγνα. Μια καλύτερη ματιά όμως στο θέμα, υποψιάζει ότι η εν λόγω εταιρεία, σχετίζεται και με τον επιχειρηματία των ΜΜΕ, Φίλιππο Βρυώνη, "επιτυχημένο" άνδρα των media (πτωχεύσεις, απολύσεις, κλπ)και σοβαρή επενδυτική συντροφιά του πρωθυπουργού, στο ταξείδι του στην Κίνα. Το απρόσωπο κεφάλαιο, που τελικά έχει και πρόσωπα. Κρίμα...καπετάνιοι, που έλεγε και ο Τζιμάκος, κάποτε!

Υ.Γ: Η εικόνα, οφείλεται στον εκ του κάμπου ορμώμενο σκιτσογράφο Ε.Π, τον οποίο και ευχαριστώ για την αδιατίμιτη προσφορά του στο blog.

Οι εκδόσεις "Ελεύθερος Τύπος" και ο δημιουργός τους...

Τον Γαρμπή, τον "γνώρισα" στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η γνωριμία αυτή, δεν προχώρησε παρα πέρα, εκτός απο αυτήν που όριζε το μικρό του βιβλιοπωλείο και οι ...ρόλοι μας.

Εμένα, του πιτσιρικά που ψαχνόμουν να αυτοπροσδιοριστώ πολιτικά και κοινωνικά. Να ανακαλύψω θεωρία και δράσεις, κινούμενος απο το πρώτο βιβλιοπωλείο της Ρήξης, στο στενάκι της Σουλίου, τη Βαβέλ, μέχρι την Διεθνή βιβλιοθήκη και το πρώτο μαγαζάκι του Γαρμπή ...(που μετά απο τόσα χρόνια, δεν θυμάμαι που ήταν ακριβώς...Ζωοδόχου Πηγής; Θεμιστοκλέους;). Κι εκείνου, ενός αναρχικού μέντορα των εκδόσεων, σοβαρού, συχνά βλοσηρού, αλλά μυστηριωδώς προσιτού, με την σιγουριά ενός ανθρώπου συνεπούς για τις ιδέες του. Θυμάμαι, πως το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ήταν το "Φόρος τιμής στην Καταλωνία"του Όργουελ, για να ακολουθήσουν έπειτα όλα τα βιβλία του συγγραφέα, ανάμεσα σε συχνές επισκέψεις, για αγορά κάποιου τίτλου του Κροπότκιν ή Γκύ Ντεμπόρ ή για τους Κοινωνικούς ληστές μετά την Επανάσταση του 1821...

Επιπλέον, τα καλοκαίρια στις εκθέσεις Βιβλίου, στο πεδίον το Άρεως, ήταν απαραίτητη η στάση στο περίπτερο των εκδόσεων, να κοντοσταθώ, να ξεφυλλίσω και να απολαύσω τον κρυφό εσωτερικό "ναρκισσισμό" μου, για τα .... μορφωτικά στέκια που προτιμώ, σε σχέση με τους υπόλοιπους επισκέπτες.
Εκεί ήταν που τον έβλεπα κάποιες φορές να χαρίζει κάποια βιβλία σε φίλους μου και κοινούς γνωστούς μας, με δυο λόγια συντροφιά για την μελέτη.

Οι παραπάνω συνεντεύξεις, είναι ωραίες και σημαντικές. Από το blog  του Ελευθεριακού: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΤΙΠΟΤΑ.
http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8025.html
http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/2013/05/2-18-5-2013.html

Περί ανάπτυξης και πάλι ( σε αριστερά χείλη, τη φορά αυτή)...

"..."Γι'αυτό κόντεψα να τρελαθώ όταν, για να ζήσω, υποχρεώθηκα να κατασκευάζω πλαστικά λουλούδια...Σου κόστισε πάρα πολύ αυτό, ε; Ναι, αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή, η αφορμή, αν θέλεις. Η σύλληψή μου τελικά για δω έγινε τότε, στο συνέδριο του κόμματος... Όπως ξέρεις, ήμουνα γραμματέας της οργάνωσης βάσης του κόμματος. Ε, κατέβηκαν οι θέσεις του συνεδρίου, τις μελέτησα, προσπάθησα να πω κάποιες απόψεις και με κοίταξαν ξέρεις πως... Το'ραψα. Λέω, δεν μπορεί όλο το κόμμα να κάνει λάθος, εγώ είμαι που δεν καταλαβαίνω τις αναγκαιότητες της κοινωνικής εξέλιξης... Μη σ'τα πολυλογώ λοιπόν, το'ραψα, ξαναμελέτησα τις θέσεις και τις ανάλυσα στην οργάνωσή μου... Ξέρεις, πάλι κεντρικό πρόβλημα η ανάπτυξη, η ανάπτυξη, και γω μιλούσα και σκεφτόμουνα, τι είναι αυτή η ανάπτυξη και γιατί μ'ενδιαφέρει εμένα που κάνω δίαιτα για να μην παχύνω, που δε βρίσκω καθαρή θάλασσα να κολυμπήσω, που εισπνέω μολυσμένο αέρα...Και όλ'αυτά, τέλος πάντων, τα γνωστά και γω να φτιάχνω πλαστικά λουλούδια, αφού η ανάπτυξη σκότωσε τα πραγματικά, και ο άλλος γι'αυτή την ανάπτυξη να θάβει τα προιόντα της γης του και τα ρέστα... Ίσως επηρεασμένος απ'αυτές τις σκέψεις και ενώ αποβραδίς ετοίμασα την ομιλία μου για το συνέδριο, χωρίς να τολμώ να τις αναφέρω βέβαια, έπεσα για ύπνο και είδα ένα παράξενο όνειρο... Ότι τάχα λύσαμε διαπαντός το πρόβλημα της ανάπτυξης, ότι είχαμε φτάσει στο ύψιστο επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας, φτάσαμε δηλαδή στο σημείο της ολικής ανακύκλωσης, χέζαμε και τρώγαμε τα σκατά μας και πάλι απ'την αρχή. Όλη φύση και όλα τα πράγματα γύρω μας ήταν φτιαγμένα απο σκατά : σπίτια, έπιπλα, παράσημα... Ναι, είχαμε και τέτοια. Όποιος, να πούμε, έχεζε πιο πολύ, θεωρούνταν ευεργέτης, γιατί, όπως σου είπα, τα σκατά δεν ήταν μόνο τροφή, αλλά και το μοναδικό υλικό που υπήρχε στον πλανήτη μας, απ'αυτό κατασκευάζαμε τα πάντα. Έτσι, τα χάριζε στην κοινωνία που τα χρησιμοποιούσε για το κοινωνικό σύνολο. Μόνο στη θάλασσα, που ήταν επίσης απο σκατά, και στα ποτάμια, φύτρωναν ακόμα κάτι παράξενα φρούτα, μακριά και κίτρινα, σαν τις τορπίλες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που τα έτρωγαν όμως μόνο οι πλούσιοι, αυτοί δηλαδή που έκαναν τα περισσότερα σκατά, κι έτσι το ταξικό σύστημα της κοινωνίας διαιωνιζόταν, και παντού κώλοι, κώλοι τεράστιοι, στις αφίσες, στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, παντού, σου λέω- δεν έβλεπες ανθρώπινο πρόσωπο...Ξύπνησα αηδιασμένος και τρομοκρατημένος. Ντύθηκα άκεφος και πήγα στο συνέδριο. Ε, ξέρεις, αφού μας κάνανε μια εισήγηση τριών ωρών για την ανάπτυξη, μας είπαν ότι μας έφταναν πέντε λεπτά για να πούμε την γνώμη μας...Ανέβηκα λοιπόν στο βήμα, άνοιξα την ομιλία μου, που την είχα προγραμματίσει για τέσσερα λεπτά, για να πω και τα χαιρετιστικά, κι άρχισα να διαβάζω... Τότε πετάχτηκαν απάνω κάποιοι της περιφρούρισης, με κατέβασαν απο το βήμα, μ'εβαλαν σε ασθενοφόρο και μ'εφεραν εδώ, όπου μου είπαν ότι ανέβηκα στο βήμα κι έλεγα συνέχεια σκατά, σκατά, σκατά, σκατά, σκατά...Μανόλη, σταμάτα..."

Απο τον υπέροχο λόγο του Χρόνη Μίσιου, στο βιβλίο "Χαμογέλα ρε...τι σου ζητάνε ;" στην "Αριστερά" του σήμερα. Στα συνέδρια και στην ανάπτυξή τους. Διαφορετική αυτή η ανάπτυξη απο την άλλη του Σαμαρά. Αριστερά και δεξιά στο μπρα ντε φέρ της ...ανάπτυξης. Όμως ρήξη σημαίνει να κάνεις την διαφορά στον φαντασιακό τρόπο ανάπτυξης της κοινωνίας. Το πρόβλημα όπως φάνηκε τελικά χρόνια τώρα, δεν είναι η δεξια ή η αριστερή ανάπτυξη, αλλά η έννοια της "ανάπτυξης¨της ίδιας. Η ιστορία γράφεται με την πάλη των ανθρώπων να οδηγήσουν την ιστορία πρός όφελός τους. Όχι με τη νομοτέλεια μιας "προοδευτικής"ανάπτυξης και προόδου. Τι "αριστερό" και "προοδευτικό" θα είχε μια ανάπτυξη που έφτιαχνε τον άνθρωπο-ανταλακτικό, επειδή τον δημιούργησε ένας "αριστερός και "προοδευτικός" επιστήμονας του κόμματος της εργατικής τάξης (λέμε τώρα)? Σ'αυτό το σταυροδρόμι της ιστορίας η οντολογική έξοδος απο την κρίση θα είναι είτε τεχνολογική/τεχνοκρατική  είτε κοινωνική, με την επιλεκτική χρήση της τεχνολογίας. Είτε μια  λύση απο τον κόσμο του εμπορεύματος, της διαρκούς επιτάχυνσης και τεχνοτρονικής μεγαμηχανής, είτε μια λύση εναλλακτική. Που θα καταστρέψει την σοσιαλκαπιταλιστική συσσώρευση και θα απαξιώσει άχρηστους και καταστροφικούς παραγωγικούς μηχανισμούς. Και βέβαια θα αλλάξει το φαντασιακό του ανθρώπου, αντιστεκόμενη στην επεκτατική, εργαλειακή και χρησιμοθηρική ψυχοσύνθεση της εμπορευματικής κοινωνίας, έτσι όπως την ανέδειξε τόσο η δεξιά, όσο και η αριστερή "ανάγνωση" του δυτικού Διαφωτισμού και του δυτικού παραδείγματος.

Η οικοσυστημική και αντι-γραφειοκρατική ρήξη με την λογική, αυτή θα κτίσει το νέο παράδειγμα. Όταν δεν έχεις γή, να πατήσεις, πως θα επιταχύνεις και σε ποιό έδαφος; Η καταστροφή συντελείται ήδη. 
Ας κτίσουμε στο έδαφος, όχι στον χρόνο.