Τρεις βασικές αντιθέσεις διαπερνούν την
κρίση, στο οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό μακροεπίπεδο, στην χώρα μας :
Η αντίθεση εθνικής ανεξαρτησίας - υποταγής.
Η οποία υφαίνεται βίαια, στο πλαίσιο της οικονομικής
νεοαποικιακής ανακατανομής της
κυριαρχίας στο εσωτερικό της Ε.Ε, που την δεδομένη συγκυρία ηγεμονεύει με
γερμανικό πρόσωπο. Η αντίθεση αυτή, οξύνει τις ανισότητες σε επίπεδο ευρωπαϊκών
χωρών και δημιουργεί νέα προτάγματα και
αγώνα διαρκείας για εθνική ανεξαρτησία και χειραφέτηση, ενάντια στην
επικυριαρχία της υπερ-εθνικής ηγεμονίας.
Η αντίθεση της υλικής βάσης.
Το κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης βαθαίνει την
εκμετάλλευση και την θηριώδη αναπαραγωγή του, μέσω της καταστροφής μέρους των
υπερ-συσσωρευμένων κερδών του, αλλά και του μεταβλητού κεφαλαίου, των
εργαζομένων, δηλαδή (ανεργία, απολύσεις, εφεδρεία, λουκέτα, καταργήσεις
οργανισμών, κλπ). Παράλληλα, κατακτά οποιαδήποτε δραστηριότητα των ανθρώπων, μένει έξω απο το ανταγωνιστικό κέρδος, ή επιζεί με μη καπιταλιστικές δομές και σχέσεις.
Η αντίθεση
στο επίπεδο πολιτικής κυριαρχίας.
Μορφή της είναι αυτή της βασικής αντίθεσης εξουσιαστών
/ εξουσιαζόμενων ή κυβερνόντων και κυβερνωμένων.
Τα
φαινόμενα είναι ήδη γνωστά: αύξηση της κρατικής καταστολής, του
αυταρχισμού και της συνταγματικής αυθαιρεσίας, των διώξεων και του σκόπιμα ολοκληρωτικού
αντιφατικού λόγου και λογικής. Η άμυνα,
που ευελπιστεί να γίνει αντεπίθεση, κυοφορεί την ανάγκη γενικευμένης άμεσης κοινωνικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης .
Επιπρόσθετα, η οικονομική κρίση, αποτελεί και
μια απάντηση των κυριαρχικών ελίτ του νεοαποικιακού κεφαλαίου, που διαχέεται σε κάθε κυψελίδα
του κοινωνικού ιστού των εργαζομένων. Η ιδεολογική
υφή της εφαρμογής των οικονομικών μέτρων, είναι μια υποδόρια συνιστώσα της
κρίσης και γι’αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η επιλεκτική και περιοδικά
εναλλασσόμενη κατασυκοφάντηση επαγγελμάτων και εργαζομένων, οι ανακατατάξεις
μέσα σε οργανισμούς που δημιουργούν «ευνοούμενους» στο όριο της επιβίωσης σε σχέση με άλλους χαμηλόμισθους ή
άνεργους, η έπαρση τομέων της οικονομίας που μπορεί να θεωρούνται ακόμα
προνομιούχοι (πολυεθνικές, τράπεζες, εφοπλιστικό κεφάλαιο, τουρισμός, κ.α)
μαρτυρά και το ψυχολογικό προφίλ των μέτρων. Ο κατακερματισμός των εργαζομένων,
συναντά τα εκβιαστικά διλλήματα, την εφιαλτική προοπτική και αυξάνει την
ατομικισμό, την ανισότητα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον μικροαστικό
αυταρχισμό, την ιεράρχηση σε «τεμπέληδες» και «εργατικούς», σε «παρωχημένους»
και «εκσυγχρονιστές», βρίσκοντας χώρο ακόμα και στις απλές καθημερινές
κουβέντες των ανθρώπων.
Στην καθημερινή ζωή, το
σύνδρομο των παραπάνω αντιθέσεων, αναπαράγεται και διαχέεται σαν ιδεολογική
ομίχλη στις κάθε λογής σχέσεις και ανθρώπινα συστήματα. Από το ίδιο το άτομο,
και τις υλικές, πνευματικές ή κοινωνικές επιπτώσεις που υφίσταται, ως την οικογένεια και τους κοινωνικούς ή
εργασιακούς χώρους. (Η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας και του
αυταρχισμού, τόσο ανάμεσα στο ζευγάρι όσο και απέναντι στα παιδιά, είναι
ανάλογη του βαθέματος της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες).
Οι
αντιθέσεις ανάμεσα σε ιεραρχικές ελίτ απο την μια και εξισωτικών, συμβουλιακών δομών, απο την άλλη, πολιτικού γραφείου αποφάσεων – γενικών
συνελεύσεων, συγκεντρωτισμού-αποκέντρωσης αποφάσεων, ετερονομίας – αυτονομίας, διαπερνούν
οριζόντια και κάθετα όλες τις δομές της καθημερινότητας. Από την δεξιά, ως την
αριστερά, από την οικογένεια ως τις φιλικές σχέσεις, από τα ιδιωτικά ως τα
κρατικά αφεντικά και τους αντίστοιχους οργανισμούς ή επιχειρήσεις. Η πάλη ορίζεται
εκ νέου ανάμεσα στην βαρβαρότητα και την αλληλεγγύη, την υποταγή και την
ελευθερία, την αυθαιρεσία και την διαφάνεια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την
αλληλοβοήθεια, το ατομικό συμφέρον και την συλλογικότητα, την διάσπαση και την
ενότητα.
Η αναγκαιότητα για μια βαθύτερη
συμμετοχική δημοκρατία και αλληλεγγύη, είναι καίρια πολιτική επιλογή, από την γειτονιά και την αυτοδιοίκηση, έως
τις σχέσεις, την εργασία (όσο ακόμα
υπάρχει) και τα συνδικάτα.
Δημ. Ναπ. Γ. 
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου